موارد مصرف

بیپریدین در درمان بیناری پارکینسون و علایم خارجج هرمی ناشی از داروها ( غیر از اختلالات حرکتی دیررس ) تجویز می شود.

   فارماكينتيك

دارو از راه خوراکی کاملاً جذب و در کبد متابولیزه شده و توسط کلیه‌ها دفع می‌گردد. اثر دارو 30-10 دقیقه پس از تجویز عضلانی آغاز می‌شود.

   مكانيسم

این دارو با انسداد نسبی گیرنده های سیستم کولینرژیک مرکزی به برقراری تبادل فعالیت سیستم های کولینرژیک و دوپامینرژیک در عقده های بازال کمک می نماید. به علاوه تا حدودی دارای اثرات بیحس کنندگی موضعی و ضد هیستامین نیز می باشد. همچنین ممکن است اثر مختصری بر سیسم قلبی- عروقی و تنفسی نیز داشته باشد.

   موارد منع مصرف

در صورت وجود احتباس ادراری درمان نشده، گلوکوم با زاویه بسته، انسداد دستگاه گوارش و نزد کودکان زیر 3 سال نباید مصرف شود.

   هشدار

در صورت وجود بیماری قلبی- عروقی، نارسایی کبدی یا کلیوی، گلوکوم، انسداد روده و احتباس ادراری یا نزد سالمندان با احتیاط فراوان مصرف شود.

   عوارض

خشکی دهان، اختلالات گوارشی، گیجی، تاری دید، احتباس ادرار، طپش قلب، افزایش حساسیت، عصبی شدن، توهم، خواب آلودگی، افت فشارخون ( با شکل تزریقی ) از عوارض جانبی دارو هستند.

   نكات

1- از قطع ناگهانی درمان پرهیز شود. 

2- دارو می تواند بر انجام کارهایی همچون رانندگی که نیاز به مهار دارند تاثیر بگذارد. 

3- از مصرف همزمان دارو با الکل یا سایر مضعف های CNSاجتناب گردد.

   ميزان مصرف

از راه خوراکی، بیپریدین هیدروکلراید به مقدار 1 میلی گرم دو بار در روز آغاز می شود و به تدریج به 2 میلی گرم سه بار در روز افزایش می یابد. مقدار مصرف نگهدارنده mg/day12-3 در مقادیر منقسم است. در سالمندان ترجیحاً باید حداقل مقدار دارو تجویز شود. از راه تزریق عضلانی یا تزریق آهسته وریدی، بیپریدین لاکتات، 5-5/2 میلی گرم هر نیم ساعت تا حداکثر 4 بار در روز تجویز می شود. در سالمندان ترجیحاً حداقل مقدار دارو باید تجویز شود.

   تداخل

استفاده همزمان این دارو با سایر داروهایی که دارای اثرات موسکارینی هستند، باعث عوارض جانبی چون خشکی دهان، احتباس ادرار، یبوست و منگی در سالمندان می گردد. داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای و مهار کننده های آنزیم MAO، داروهای ضد جنون دسته فنوتیازین ها، آنتی هیستامین ها، آمانتادین، دیسوپرامید از این جمله اند. بپریدین با ایجاد خشکی دهان، اثرات نیترات های زیر زبانی را کاهش می دهد. داروهای پاراسمپاتومیمتیک اثر بپریدین را کتوکونازول را کاهش داده و اثرات گوارشی سیزاپراید را نیز خنثی می کند.