موارد مصرف

زفیرلوکاست یک آنتاگونیست انتخابی برای گیرنده 4D لوکوترین است گیرنده ای که تحریک آن به وسیله لوکوترین های در گردش نقش مهمی در پاتوژنز آسم دارد. این دارو هر دو نوع پاسخ زودرس و دیررس انقباض برونش به آنتی ژن ها و تحریک کننده های استنشاق شده را مهار می کند. ولی جهت درمان حملات حاد آسم مناسب نمی باشد. از این دارو در درمان آسم مزمن استفاده می شود که به صورت خوراکی و به میزان mg20 ، 2 بار در روز تجویز می شود که حداقل می بایست یک ساعت قبل و یا 2 ساعت بعد از غذا مصرف گردد. در مورد کودکان 5 تا 11 ساله می توان دوز 10 میلی گرم را 2 بار در روز تجویز کرد.

   فارماكينتيك

اوج غلظت پلاسمایی zafirlukast حدود 3 ساعت بعد از تجویز خوراکی رخ می دهد. میزان زیست دستیابی مطلق آن نامشخص است ولی تجویز همراه با غذا باعث کاهش سرعت و میزان جذب می شود و در نتیجه میزان زیست دستیابی را حدود 40% کاهش می دهد. Zafirlukast حدود 99% به پروتئین های پلاسما متصل می شود و به طور وسیع در کبد مخصوصاً توسط سیتوکروم 450p- و ایزوآنزیم 9C2CYP متابولیزه می شود و دفع عمده آن از طریق مدفوع به صورت داروی تغییر نکرد و متابولیت های دفعی آن می باشد. حدود 10% از دوز مصرفی از طریق ادرار به شکل متابولیت های دفعی، خارج می گردد. نیمه عمر حذف نهایی آن حدود 10 ساعت می باشد. مطالعات حیوانی پیشنهاد می کنند که مقادیر کمی از آن از جفت عبور می کند و در غلظت های پایین در شیر مادر توزیع می گردد.

   عوارض

سردرد، افزایش بروز عفونت های راه تنفسی (مخصوصاًدر افراد مسن) و اختلالات گوارشی ناشی از zafirlukast و دیگر آنتاگونیست های لوکوترین گزارش شده اند. دیگر عوارض جانبی عبارتند از: درد منتشر، درد مفاصل، درد عضلانی، تب و سرگیجه. افزایش در آنزیمهای کبدی نیز رخ داده است و ندرتاًعلایم هپاتیت و هیپربیلیروبینمی و مرگ ومیر مشاهده شده است. واکنش های افزایش حساسیت شامل راش، خارش و کهیر و ادم عروقی گزارش شده اند. هم چنین گزارش های اندکی مبنی بر آگرانولوستیوز، خونریزی، کبود شدن و تورم و ادم موجود است. در موارد کمی ائوزینوفیلی سیستمیک سازگار با سندرم churg-strauss مشاهده شده است. در این بیماران درمان با zafirlukast می بایست متوقف گردد. 

از zafirlukast و دیگر آنتاگونیست های لوکوترین نباید در درمان حملات حاد آسم استفاده کرد و در بیماران دچار اختلالات کبدی و سیروز مصرف zafirlukast منع مصرف مطلق دارد.

   تداخل

ای داروتوسط سیتوکروم 450p- کبدی به خصوص توسط ایزوآنزیم 9C2CYP متابولیزه می شود و نشان داده شده است که فعالیت ایزوآنزیم های 9C2CYP و 4A3CYP را مهار می کند بنابراین مصرف همزمان داروهایی که با این ایزوآنزیم های کبدی متابولیزه می شوند ممکن است باعث افزایش غلظت پلاسمایی آن و ایجاد عوارض جانبی گردد. در بیمارانی که وارفارین مصرف میکنند زمان پروترومبین طولانی شده است و دوزهای مصرفی آنتی کوآگولان می بایست بر طبق ان تنظیم شوند. اریترومایسن، ترفنادین و تئوفیلین غلظت پلاسمایی zafirlukast را کاهش می دهند هم چنین zafirlukast می تواند غلظت پلاسمایی تئوفیلین را کاهش دهد و هرگاه همراه با آن دوزهای بالای آسپرین تجویز شده است شاهد افزایش غلظت پلاسمایی zafirlukast بوده ایم.