موارد مصرف

این دارو مشتقی از کاربامازپین با همان عملکرد است. بعنوان مونوتراپی یا درمان کمکی در درمان صرع پارشیل با یا بدون ژنرالیزاسیون ثانویه تونیک کلونیک بکار می رود.

   فارماكينتيك

این دارو بخوبی از طریق دستگاه گوارش جذب شده، بطور وسیعی در کبد به متابولیت اصلی خود یعنی 10و11 دی هیدرو و 10 هیدروکسی کاربامازپین که فعالیت ضد صرعی دارد، متابولیزه می شود. نیمه عمر پلاسمائی آن حدود 2 ساعت برای اکسی کاربازپین و حدود 9 ساعت برای متابولیت آنست لذا متابولیت آن فعالیت ضد صرعی بیشتری دارد. این متابولیت بطور وسیعی در بدن توزیع شده و 40% باند پروتئین دارد. این دارو عمدتاً به شکل متابولیت از طریق ادرار دفع شده و کمتر از 1% آن بدون تغییر دفع می شود. این دارو از سد جفتی گذشته و در شیر مادر نیز پخش می شود.

   عوارض

همانند کاربامازپین است. 

واکنش های ازدیاد حساسیتی مثل راشهای پوستی ناشی از این دارو، کمتر از کاربامازپین دیده می شود. با این حال 30-25% حساسیت متقاطع با کاربامازپین دارد. کاهش سطح پلاسمایی سدیم سرم از دیگر عوارض آن است. در بیماران با عدم کفایت عملکرد قلبی و نارسائی قلبی ثانویه توزین منظم بیمار به منظور تشخیص احتباس مایع بایستی صورت گیرد. کاهش دوز در بیماران با اختلال کلیوی توصیه می شود.

   تداخل

تداخلات پیچیده بین داروهای ضد صرع مختلف وجود دارد. این تداخلات بسیار متنوع و غیر قابل پیش بینی بوده لذا مونیتورینگ سطح پلاسمائی دارو در موارد درمان ترکیبی توصیه می شود. 

- سطح متابولیت فعال مونوهیدروکسی اکسی کاربازپین همراه با داروهائی مثل کاربامازپین، فنی توئین یا فنوباربیتال کاهش می یابد. 

- در دوزهای پلاسمائی بالا، این دارو سطح خونی فنوباربیتال و فنی توئین را افزایش می دهد. 

- کاهش سطح پلاسمائی کاربامازپین، کلسیم بلوکرهای دی هیدروپیریدینی و ضد بارداریهای خوراکی نیز با این دارو دیده می شود.