موارد مصرف

این دارو به عنوان درمان کمکی در درمان تشنج پارشیل استفاده می شود.

   فارماكينتيك

این دارو از طریق دستگاه گوارش جذب و پیک سطح پلاسمائی آن 6-2 ساعت بعد از مصرف خوراکی حاصل می شود. وجود غذا فراهمی زیستی آنرا تغییر نمی دهد ولی زمان به پیک رسیدن پلاسمائی آنرا به تأخیر می اندازد. سطح ثابت پلاسمائی آن در عرض 2 هفته حاصل می شود. باند پروتئینی پلاسمائی آن پایین است. نیمه عمر حذفی آن حدود 63 ساعت است. دفع آن عمدتاً از طریق ادرار است. این دارو از جفت رد شده و در شیر مادر نیز پخش می شود.

   هشدار

1- در بیماران با سابقه حساسیت به سولفونامیدها مصرف آن ممنوع است. 

2- در بیماران با اختلال کبدی و کلیوی بایستی با احتیاط مصرف شود. 

3- هیدراتاسیون کافی جهت افزایش برون ده ادراری و کاهش خطر ایجاد سنگ کلیوی بخصوص در بیماران مستعد لازم است.

   عوارض

بی اشتهایی، تهوع، خواب آلودگی، گیجی، سردرد، تحریک پذیری و آشفتگی، واکنشهای پوستی شدید همانند استونس جانسون و نکرولیز سمی اپیدرم، آنمی آپلاستیک، آگرانولوستیوز، سنگ کلیه، افسردگی، روانپریشی، کندی روانی- حرکتی، کاهش تمرکز، نقائص تکلمی، آتاکسی، پارستزی، نیستاگموس، دیپلوپی، اختلالات گوارشی، خستگی، کاهش تعریق، هیپرترمی.

   تداخل

تداخلات آن با سایر داروهای ضد صرع پیچیده و غیر قابل پیش بینی است. لذا مونتیورینگ سطح خونی در هنگام درمان ترکیبی توصیه می شود داروهائی چون کاربامازپین، فنی توئین و فنوباربیتال و سدیم والپروات نیمه عمر این دارو را کاهش می دهد.