موارد مصرف

توپیرامات بعنوان یک درمان کمکی در بالغین و کودکان بالای 2 سال در درمان تشنجهای پارشیل با یا بدون ژنرالیزاسیون ثانویه، تشنج همراه با سندرم لنوکس گاستات و تشنجهای تونیک کلونیک ژنرالیزه اولیه بکار می رود.

   فارماكينتيك

این دارو به راحتی پس از مصرف خوراکی جذب شده و ظرف 2 ساعت به حداکثر سطح پلاسمائی می رسد. فراهمی زیستی آن در صورت مصرف همراه با غذا تحت تأثیر قرار نمی گیرد. باند پروتئینی آن 17-9% است. حجم توزیع آن در زنان حدود نصف مردان است. این دارو از جفت عبور کرده و در شیر مادر نیز پخش می شود. در افراد سالم این دارو چندان متابولیزه نمی شود. بیش از نیمی از یک دوز واحد در کبد تحت متابولیسم قرار می گیرد (در افرادی که همزمان داروهای القاء کننده آنزیمی مصرف می کنند). عمدتاً از طریق ادرار دفع شده، نیمه عمر دفعی متوسط این دارو حدود 21 ساعت است. سطح ثابت پلاسمایی دارو، در بیماران با عملکرد کلیوی سالم، بعد از 8-4 روز حاصل می شود. کلیرانس این دارو در بیماران با اختلال عملکرد کبدی و کلیوی کاهش می یابد. در بیماران با اختلال کلیوی سطح ثابت پلاسمایی ممکن است در عرض 15-10 روز حاصل شود. 

کودکان کلیرانس بالاتر و نیمه عمر دفعی کوتاهتری از بالغین دارند. 

فارماکوکینتیک این دارو می تواند تحت تأثیر داروهای ضد صرع همزمان تجویز شده، قرار گیرد.

   هشدار

1- این دارو در بیماران دچار اختلالات کبدی یا کلیوی بایستی محتاطانه مصرف شود. 

2- هیدراتاسیون کافی جهت کاهش خطر ایجاد سنگ کلیه بخصوص در بیماران مستعد توصیه می شود. 

3- مراقبت کافی در حین ترک دارو، بایستی صورت گیرد.

   عوارض

شامل آتاکسی، اختلال تمرکز، کونفوزیون، گیجی، خستگی، پارتزی یا هیپوستزی، خواب آلودگی، مشکلات حافظه و تکلم، اضطراب، بیقراری، عصبی بودن، تغیرات هیجانی و افسردگی، درد شکمی،بی اشتهائی،نیستاگموس،دو بینی، لکوپنی،بی خوابی،کندی روانی-حرکتی،اختلال تکلم، تغییر مزه، اختلالات بینایی و کاهش وزن، افزایش ریسک ایجاد سنگ کلیوی در بیماران مستعد، کاهش تعریق با هیپرترمی خصوصاً در اطفال و موارد نادری از میوپی حاد ثانویه به گلوکوم زاویه بسته از دیگر عوارض آن است.

   تداخل

همانند سایر ضد صرع ها، تداخلات پیچیده ای با سایر داروهای این دسته دارد. این تداخلات بسیار متغیر و غیر قابل پیش بینی است و مانیتورینگ پلاسمائی در موارد درمان ترکیبی توصیه می شود.